Cairns

Zaterdag 17 februari
In slechts 1 uur en 50 minuten werden we van Alice Springs naar Cairns gevlogen. We verhuisden van de sauna naar een Turks stoombad. In Cairns was het ‘slechts’ zo’n 38 graden, maar met een luchtvochtigheid van 85 tot 90%.
We waren moe, dus even snel een hamburger gegeten (nee, bij een leuke australische bar, niet bij de grote, gele M). Daarna terug naar ons hotel.
Inmiddels was het gaan regenen. Geen probleem, we wisten dat het hier regentijd is. Om zeven uur was het donker. Om half acht viel de stroom uit tijdens een onweer: de hele wijk in het donker. Dan maar lekker gaan slapen. Om negen uur schrokken we wakker omdat alle lichten weer aanfloepten. Snel wat knoppen omgezet en heerlijk doorgeslapen!

Zondag 18 februari
Vroeg uit de veren, want er wachtte een reis naar het noorden, naar Cape Tribulation. Een lange weg door het regenwoud met aan je rechterhand de oceaan. Bij het allereerste uitkijkpunt kwamen we een friese familie tegen die ons aanraadde om naar de zondagsmarkt in Port Douglas te gaan. Dat deden we dus. Port Douglas is de woonplaats van de ‘Happy Few’ die Cairns te armetierig vinden. Het is één hele grote jachthaven (met kapitale waterpaleisjes) en veel onbetaalbare villa’s. Nou is de hele omgeving hier mooi, maar daar hebben ze geld laten rollen om het nog verder te verfraaien.
De markt was leuk, eindelijk weer een didgeridoospeler gezien en gehoord, maar vooral voor toeristen.
Snel weer verder dus. Cairns ligt in bergachtig gebied met regenwoud. De slogan luidt hier:”where the rainforest meets the ocean!”. Het landschap is weelderig groen, met heel veel verschillende soorten begroeiing. Tussendoor liggen grote stukken landbouwgebied, waar vooral suikerriet verbouwd wordt. Dat lijkt best veel op onze maïsvelden. En aan de andere kant van de weg ligt dus de oceaan. Niet zo mooi als bij de GOR, maar nog steeds prachtig. Je mag er alleen nergens in, want er zitten krokodillen. Overal staan waarschuwingsborden, want die beesten zijn erg agressief en gevaarlijk.
Onderweg zijn we, zoals gebruikelijk, diverse keren gestopt om een mooie wandeling te maken. Wel even wennen na het Grote Rode Niets; al die plantengroei en al dat vocht.
Na ruim 100 km moesten we de rivier de Daintree -200 meter breed- oversteken met een pontje, waarna de rit verder ging. Er verschenen ineens vreemde waarschuwingsborden... Daar stond een soort Jurrassic Parc vogel op. Dat bleek een Cassowary te zijn (had ik nog nooit van gehoord). Een schuwe zelzame vogelsoort, ter grootte van een emoe. Ze hebben een hoornen kam op hun kop en kunnen vervelend worden. Dan moet je achteruit weglopen of achter een boom gaan staan, zagen we op informatieborden. Wij verwachtten dat het net als met de kangoeroe- en emoeborden zou gaan: wel beloven, maar niet zien. Maar nee, na een paar kilometer stak er eentje rustig voor onze auto de weg over (gierende remmen, knip, knip, knip) en dook snel de struiken weer in. Dat het ook regelmatig fout gaat bleek uit een volgend -artistiek aangepast- verkeersbord (zie foto's)
De Rest van de rit was zo mooi dat we graag door hadden willen rijden. Maar na Cape Tribulation verandert de asfaltweg in een gravelpad, en dat is alleen toegestaan voor fourwheeldrive auto’s. Dus zijn we met veel genoegen dezelfde weg weer teruggereden. Onderweg nog gestopt bij een tingeltangeltje (CJ's Bar & Café, Northon Beach) dat als enige een terras aan de oceaan had. De eigenaar had een paar jaar in NL gewoond en verkocht home made pie. Wij dachten nog dat we iets lekkers bij de koffie gingen eten, maar het bleek een goddelijk vleespasteitje te zijn. Meteen de avondmaaltijd ook geregeld. Want nu we geen camper meer hebben moeten we daarvoor steeds de deur uit.

Maandag 19 februari
Vandaag reizen we naar het zuiden, naar de Atherton tablelands. De weg ging door wat steilere bergen met veel haarspeldbochten. Arthur genoot van het rijden, ik stopte al snel met kaartlezen want ik voelde de eerste symptomen van wagenziekte opkomen. Ook nu was er onderweg al van alles te zien en te doen. Een prachtig uitkijkpunt op ruim 700 meter hoogte. En een kleine omweg om de Cathedral Fig Tree bij Jenkins te bewonderen . Dat is een beestachtig grote boom die bestaat uit samen gegroeide takken/stammen. Hij heeft ook een koninklijke kroon waarop allerlei ‘basketferns’ groeien. Geen enkele boom is hier gewoon een boom. Er zitten altijd een aantal parasitaire planten op, en daar worden ze alleen maar mooier van!
Een paar kilometer na de figtree was ook nog een wandeling rondom Mobo kreek, waarin vogelbekdieren zouden zitten. Aangezien die zich voor mij verstopten in Taronga Zoo, nu een nieuwe poging. De wandeling was adembenemend mooi, maar de beestjes lieten zich weer niet zien. Geen nood, want verderop, net na Tarzali, zat het Australian Platypus Park. Het was wel even zoeken, omdat het niet zo duidelijk was aangegeven. De Ranger die ons begeleidde (er waren geen andere bezoekers, yeh!) vertelde al meteen eerlijk dat het nu broedseizoen is en dat hij dus niet kon garanderen dat de platypussen zich zouden laten zien. Hij wist veel te vertellen over het lijf en leven van een vogelbekdier, en hield gelukkig ondertussen zijn ogen open. En dus hebben we, aan de andere kant van het water, twee keer een vogelbekdier omhoog zien komen om adem te halen. Ver weg, maar dat telt ook: vink- de nummer 1 op mijn ‘goede dierenlijstje’!
En weer verder, naar watervallen dit keer. Er zaten er drie vlak achter elkaar, aan een onmogelijk smal weggetje. Geen probleem voor Arthur, maar ik zat met het zweet in m’n handen bij elke tegenligger. Bij de Millaa Millaa Falls was het nog druk: een bus met jongelui die in badkleding foto’s stonden te maken met wapperend nat haar (klinkt dat bekend, Marloes en Ellen?). Bij de volgende twee watervallen, Zillie Falls en Ellinjaa Falls, was nagenoeg niemand. Vet genieten dus, en ze waren zeker zo mooi! We kwamen bovendien een Aussie tegen van nederlandse komaf, die vertelde dat we nog iets heel moois overgeslagen hadden: Lake Eacham. Dat is een meer in de holte (66 meter diep) van een oude vulkaankrater. Glashelder water omzoomd door regenwoud. Aan één kant van het meer is van alles neergezet om het mogelijk te maken om er te zwemmen, wandelen (joepie, hebben we meteen weer gedaan), kanoën etc. Het klinkt saai, maar het was er inderdaad alweer prachtig, en daar hebben we stil van zitten genieten. En toen via dezelfde weg weer terug naar het hotel.

Dinsdag 20 februari
Arthur werd al vroeg opgehaald. Die ging met een boot de oceaan op om een opfriscursus duiken te doen, voordat we vier dagen dieper de oceaan op gaan om daar te duiken/snorkelen bij een stuk van het Great Barrier Reef dat nog redelijk ongeschonden is. Maar goed ook, want dit stuk was duidelijk aangetast: het meeste koraal bleek dood.
Ik ben via de Esplanade (wandelboulevard langs de oceaan) naar de Cairns Esplanade Lagoon gewandeld. Langs de route staan een aantal mooie kunstwerken, en er is een helikopter-landingsplek bij het ziekenhuis. Met de afstanden hier is een ambulance soms niet snel genoeg. Ik viel met mijn neus in de boter, want er werd net een patiënt afgeleverd: spektakel!
De Esplanade Lagoon is een zwembad aan -en met uitzicht op- de oceaan. Omdat het gevaarlijk is om in de oceaan te zwemmen is dit gratis zwembad aangelegd. Je zit ook nog eens vlakbij het centrum van de stad. Dus heerlijk gezwommen, onder een boom gelegen, gelezen en door het centrum gewandeld. Een lekker ontspannen dagje.

Woensdag 21 februari
Vandaag bleven we dichter bij huis, we gingen naar Kuranda. Daar ligt de grootste waterval in de wijde omgeving: de Barron Falls. Overal hangt reclame en foto’s, dus dat wilden we wel eens zien. De wandeling er naartoe over een hoog pad door tegenwoud was geweldig. Ineens zit je dicht bij de boomtoppen, en dus zie je alles uit een ander perspectief. De waterval zelf viel wat tegen: hij stond bijna droog. We hoorden van een paar Aussies dat het hier al tien jaar gewoon te droog is. Ook de Barron rivier is een zwakke afspiegeling van wat hij hoort te zijn. En inderdaad: hoewel het regenseizoen is, hebben ook wij nog geen enkele echte regenbui meegemaakt. Daar zijn we overigens helemaal niet rouwig om.
Wij gingen verder naar Kuranda Koala Gardens en Birdworld Kuranda. De vlindertuin hebben we overgeslagen. Beide andere onderdelen van de dierentuin waren onverwacht leuk. Een groot aantal dieren en vogels lopen/vliegen vrij rond. Ze zijn gewend aan mensen en dus niet echt schuw. Dus hebben we nu ook de quokka’s (vink), wombats (vink) en boomkikkers (vink) gezien. En ik heb een koala vastgehouden (VINK, flits flits) en er een heleboel van dichtbij actief gezien. Lijstje af, klaar om naar huis te gaan.... (neeeeeh).!
We zijn teruggereden naar de Botanic Gardens in Cairns, waar we ook nog een ruim uurtje hebben rond gewandeld, prachtig.
Vanaf morgen zitten we vier dagen op een boot op de oceaan. Dus geen internet. Tot volgende week!