Purnululu National Park en Broome

Zondag 29 september
We moesten om 6.15 uur bij de receptie klaarstaan voor ons uitstapje naar Purnululu National Park. Maar de zon komt hier zo vroeg op, dat we om half zes al buiten aan de koffie zaten. Stipt op tijd vertrokken we. Het was al snel duidelijk dat we voor deze omgeving écht een 4WD nodig hadden. De weg was niet alleen onverhard, maar zat vol met kuilen, er lagen rotsblokken op en hij liep door verschillende drooggevallen kreekjes en rivieren. Ook zaten er aardig wat steile klimmen en dalingen in. Blij dat iemand anders reed, dus. De Bungle Bungles zijn pas in de 70-er jaren ontdekt door een veeboer. Sinds 1983 is het een officieel Nationaal Park, en door iedereen te bezoeken. De aboriginals kenden het gebied natuurlijk al duizenden jaren, maar het was/is nogal ontoegankelijk.
Het park, Purnululu, is eigenlijk al gesloten vanwege het komende regenseizoen (daar hoopt iedereen tenminste op), en ook voor de camping en de excursie waren wij de allerlaatste groep. Dat bleek o.a. uit het feit dat het kantoor en het winkeltje bij de ingang van het park gesloten waren. Je moet je registreren (laat je naam achter op een briefje) bij aankomst en als je weer weggaat. Een veilig gevoel: als je verdwaalt of pech krijgt, heeft iemand dat na een paar dagen of weken vast wel een keer in de gaten. Of controleren ze dat pas als het park in maart weer opengaat?
Afijn, het was boven de 40 graden (45?) en ondanks de airco zat iedereen in de bus te smelten. Buiten zagen we koeien rondgrazen, kalfjes werden door de bus van de weg getoeterd. Ook een enkele kangoeroe trotseerde de hitte (meestal slapen die overdag) en uiteindelijk kwamen er twee emoes langs, die enkele kilometers voor de bus bleven uitrennen, ondanks het getoeter.
De eerste wandeling was naar Cathedral Gorge. Dat was niet veel of steil klimmen, maar wel bijna helemaal in de volle zon. De ondergrond waarop je moest lopen was lastig: onstabiele, grote keien, en dat zo’n anderhalve kilometer. Uiteindelijk kwamen we uit in een enorme, bijna ronde ruimte, half overdekt door de rotsen. De akoestiek was prachtig, en we hebben heerlijk in de koelte (eindelijk schaduw) zitten genieten.
Daarna dezelfde weg terug, met een kleine omweg langs ‘The Domes’. Dat zijn een soort enorme bijenkorven die opgebouwd zijn uit lagen steen, die om en om zwart en oranje zijn. Het is natuurlijk een plateau dat uitgesleten is, maar het lijkt net of ze er allemaal apart neergezet zijn. Prachtig om door- en omheen te lopen.
Vervolgens reed de bus helemaal naar de andere kant van het park. Daar bezochten we de Echidna Chasm: een scheur van 180 meter hoog en zo’n 500 meter diep in de rotsen. Daar kun je helemaal doorheen lopen tot achteraan. Uiteraard wordt de scheur steeds smaller, aan het eind is hij nog geen meter breed. Er vallen ook fikse rotsblokken van bovenaf de spleet in, dat betekent stevig klauteren. Vlak voor het einde van de scheur zijn er een paar mooie ronde rotsen halverwege blijven hangen. Daar loop je dus onderdoor, na een bord dat je moet oppassen voor vallend gesteente (niet teveel bij nadenken).
Tenslotte beklommen we een berg naar Osmands Lookout* , een uitkijkpunt over de Osmand Range, het grondgebied dat naast Purnululu ligt. Een 360 graden uitzicht over rode bergen met wollige plukken spinifex.
Bij terugkomst op de camping stond er een heerlijk diner klaar. Net als het (smakelijke) ontbijt en de lunch hoorde dat bij de trip. Ik heb voor het eerst in mijn leven ‘gello’ op, dat bleek minder vies dan ik altijd dacht. Maar er gaat toch geen pakje als souvenir mee naar huis.

*Noot voor de naaste familie: een Lookout is de Australische versie van een ‘Vue Panoramique’. Het is dus altijd hoog. En de Aussies vinden dat je daar lopend naartoe moet: bloed, zweet en tranen! En wij wilden er vroeger al niet eens de auto voor uitkomen (ik bedoel maar...).

Maandag 30 september:
Reisdag: van Ord River naar Broome: 800 kilometer
Vanwege de vroege zonsopgang en de gillende hitte waren we om half vijf uit bed. Helaas bleken we geen elektriciteit te hebben. Niet alleen geen airco (hélp!), ook een ontdooide koelkast en een auto die zelfs geen ‘klik’ zei als de sleutel in het contact werd omgedraaid. En dat op een plek met in de weide omgeving....niks.
Natuurlijk is iedere man en vrouw die op zo’n plek werkt ontzettend technisch en gelukkig ook behulpzaam. Dus na technische ondersteuning van het campingpersoneel (beide accu’s van de auto waren leeg) konden we om acht uur alsnog weg.
Het eerste deel van de reis verloopt traag, er zijn werkzaamheden aan de weg: hij wordt breder en beter geasfalteerd: Purnululu wordt ontsloten, snik!
De termieten hier hebben hun architectenopleiding niet gedaan of niet afgemaakt: alle heuvels lijken te zijn gesmolten in de hitte. Alsof je naar velden met enorme hondendrollen kijkt.
Het gebied waar we doorheen rijden is vlak en leeg, hooguit twee tegenliggers per uur. Maar de weg is beter en breder dan het stuk voor Ord River. Rond vijf uur rijden we de camping in Broome op. Net op tijd om snel op het strand naar de zonsondergang te kijken, die wel aardig is....

Dinsdag 1 oktober
Om half zeven (uitslapen dus) opgestaan voor de Dinosaur prints bij Gantheaume point. In en rondom Broome kun je afdrukken en soms zelfs hele sporen van dinosauriërs vinden. De meeste alleen bij eb, want die liggen in zee. Door storm en zandafzetting worden er soms nieuwe zichtbaar, maar verdwijnen er ook weer. Arthur) heeft er één gevonden van een Theropods (je kunt dat opzoeken op www.dinosaurcoast.org.au) , onder de waterlijn. Ik misschien twee op de rotsen bovenin. Maar het zouden ook gewoon twee mooie gaten kunnen zijn....
Daarna moest de auto naar het Apollo Rentals kantoor vanwege de kapotte accu. Daar verwezen ze ons door naar een 4x4 reparatie-garage om de hoek. Tot 12 uur zonder auto: dus we zijn naar het centrum gelopen, dat was ‘maar 1,5 km’. Ik kan wel stellen dat Arthurs inschatting van afstanden net zo correct is, als zijn vermogen om tijd te bepalen. Er kwam steeds een kilometer bij, en bovendien bleek hij niet gevraagd te hebben waar/in welke richting het centrum lag, oeps. Het was natuurlijk weer bloedheet, en daarom hebben we onderweg heerlijk op het terras van Matso’s Brewery, met veranda en grote plafondventilatoren ijskoud gingerbeer gedronken. Met uitzicht over de oceaan, die langzaam het mangrovebos aan de overkant van de straat onder water zette omdat het vloed werd.
Daarna doorgelopen naar Chinatown, wat spectaculair zou moeten zijn. Broome was begin vorige eeuw de parelhoofdstad van de wereld (zeggen ze), en het waren vooral Chinese en Japanse duikers die de schelpen opdoken. Dat heeft in ieder geval geleid tot de minst interessante Chinatown die ik in lange tijd gezien heb. Vooral veel juweliers die onbetaalbare bijoux met parels aanbieden (vanaf 1000 dollar, of liever een veelvoud daarvan) en de gebruikelijk souvenironzin. En dat alles in laagbouwblokjes die er uitzien alsof ze gemaakt zijn van golfplaten. Streeters Jetty mochten we niet op omdat daar een uur eerder een krokodil gesignaleerd was.
De bewoners van Broome zijn wel heel vriendelijk: toen Arthur de garage telefonisch niet te pakken kreeg, belde een van de juweliersdames hem voor ons op. En de chauffeur van de bus reed speciaal voor ons een paar straten om, zodat hij ons voor de deur van de garage af kon zetten.
De camper heeft nu een nieuwe oplader, en werkt weer.