Tree Top Walk, Elephant Rocks, Wave Rock.

Maandag 21 oktober
Terwijl we lekker zitten te ontbijten - om half acht, uitgeslapen vandaag- zien we bij een van de weinige andere tenten mensen met een camera in de weer. Arthur stapt daar meteen op af, ik verwacht een slang en haal dus eerst de camera met zoomlens die we van Marloes hebben geleend. Ik sta er liever wat verder vanaf. Maar dat blijkt niet nodig, want het is een prachtige kikker. Ik kan ‘m eerst niet eens vinden, zo goed valt hij weg tegen de boom waarop hij zit. Als we aan de praat raken met de Aussies die hem vonden, krijgen we nog een heleboel tips voor mooie plekjes om te bezoeken de komende week.
Om half negen zijn we op weg. De route voert ons door de Timberbelt: grote oude wouden met enorme, schitterende bomen. Sommige zijn beschermd, in de Nationale Parken, maar er wordt ook veel gekapt. We komen regelmatig uitritten van trucks met stammen tegen, helaas.
Na een paar uur passeren we het stadje Nornalup. Een paar kilometer daarna pakken we de afslag naar de Valley of the Giants. Daar is een 600 meter lange metalen loopbrug gemaakt, die je geleidelijk naar een hoogte van 40 meter voert, waar je tussen en onder de toppen van enorme Red Tingle trees (een soort eucalyptusboom) loopt. Ik werd al een beetje onrustig door de bordjes dat je met maximaal 30 personen op elk deel mag lopen. Het feit dat de brug nog veel meer schommelde dan de Mirrooise fietsbrug, nam die zenuwen bepaald niet weg! Gelukkig was het helemaal niet druk - story of our holiday-, dus ik telde er steeds minder. En het was zo indrukwekkend en mooi, dat ik gezellig met Arthur meeliep voor een tweede ronde.
De volgende stop was net voor het plaatsje Denmark. Daar liggen een paar rotsen in de oceaan, die met wat fantasie op badende olifanten lijken; de Elephant Rocks. Gelukkig hebben we een leuke app (Guru), waarmee we alles kunnen vinden, want langs de hoofdweg stonden ze niet aangegeven. En het was een prachtig gezicht, evenals de Greens Pool ernaast en de vele wilde bloemen op weg er naartoe. In het heldere blauwgroene water lagen wit-rood-grijze rotsen, het was net een gefotoshopte ansichtkaart. Er liep een prachtige Australian Pied Oystercatcher (lang leve Google) voer te zoeken. Of, zoals een jongetje naar zijn ouders riep: “There’s a bird drilling holes in the beach!”
Het werd tijd voor een smakelijke lunch. Gelukkig hadden we van een Perth-se dame op een eerdere camping een lekker adresje gekregen, dus op weg naar Mrs Jones in Denmark. Lekker in het zonnetje -25 graden!- op een gezellig terras, en het eten was inderdaad heerlijk. Ter plekke kregen we van twee andere Australische gasten een goede camping aangeraden in Albany. En dus konden we na de lunch rechtstreeks doorrijden naar Emu Point. Nog een laatste wandeling langs de oceaan, en daarna hebben we op de camping in de zon culinair gedineerd met heerlijke kazen, eendenpâté, uienconfiture en een gekoelde fles passievruchtenbubbelwijn van de Berry Farm. Hiep hiep hoera!

Dinsdag 22 oktober
Na definitief afscheid genomen te hebben van de oceaan, reden we rond half acht landinwaards richting Hyden. Het landschap veranderde meteen, want deze regio is de graanschuur van (West)Australië. Weinig bomen meer, goudgele korenvelden zover het oog reikt, af en toe half ingedroogde zoutmeren. De temperatuur steeg weer tot boven de dertig graden, en de aarde werd steeds roder. Joepie, mijn landschap!
Tegen lunchtijd reden we het plaatsje Pingrup in: 4 straten, zo’n 30 huizen en 2 benzinepompen. We besloten dat het plaatselijke café, The Store Café 6343, er best leuk uitzag en stapten daar binnen. Het bleek een leuk concept: de dorpsbewoners hebben gezamenlijk een voormalig café aangekocht, en dat wordt nu door vrijwilligers gerund. Het eten was redelijk, maar er was een leuk winkeltje bij met ambachtelijke lokale producten. Bovendien hoorden we dat dit dorpje aan het eind van de kunst-silo-route (The Public Silo Trail, ruim 1000 km) lag. Ik zou er niet voor omgereden zijn, maar nu we er toch waren hebben we natuurlijk de plaatselijke kunst wel even bekeken. Drie realistisch beschilderde graansilo’s.
Na een voorspoedige voortzetting van onze reis waren we rond twee uur in Hyden, waar we een plaatsje kregen op de camping aan de voet van de beroemde Wave Rock.
Dus meteen kijken. De granieten golf is inderdaad hoog, 15 meter, maar niet zo heel erg breed, zo’n 110 meter. Het was niet druk, maar de toeristen die er waren (voornamelijk Aziaten in groepjes) namen zeer uitgebreid de tijd en heel veel ruimte om in de meest vreemde posities en kleding tot een goede vakantiefoto te komen. Er was zelfs een dame in een wit sprookjes/bruidsgewaad van vele laagjes, die met man en kind ruim een half uur bezig is geweest met een statief en camera. En al die tijd was niemand brutaal genoeg om in beeld te gaan staan, dus geen foto’s voor ons. Ik moet toegeven dat dat mijn humeur niet ten goede kwam. We zijn eerst maar een wandeling boven over de Wave Rock gaan maken. Mooi uitzicht, en veel hagedissen (van het soort Ornate Dragon). Bij terugkomst beneden aan de rots was er een nieuwe lichting Aziaten bezig. Toen die mij, na weer een kwartier wachten, vroegen of ik foto’s van hen samen kon maken was ik niet heel vriendelijk meer. Maar ik heb het wel netjes gedaan. En daarna konden wij, eindelijk.
Ongeveer twee km van de camping vandaan lag ook nog Lake Magic. Het water daarvan is ongeveer 15 keer zo zout als de Middellandse Zee. Daar zijn we naartoe gewandeld, maar door de droogte (het is hier 35 graden, en pas lente) was het meer tot ongeveer de helft verdampt. Als het vol is moet het heel mooi zijn.
Op de wandelroute lag ook nog een rotsformatie die Hippo’s Yawn heet. Er is weinig fantasie voor nodig om te zien hoe ze op die naam gekomen zijn!
In deze omgeving liggen veel mooie, grote rotsformaties die ze tafone (Italiaans voor ‘raam’) noemen. Dat zijn rotsen die gebroken zijn en/of van binnenuit uitgehold door water, wind en gekristalliseerd zout. Hierdoor ontstaan grotten en ramen (nature’s windows).

Woensdag 23 oktober
Mulka’s Cave is zo’n tafone. Hij ligt zo’n 20 km ten noorden van Wave Rock. Het is een enorm rotsblok dat eerst gespleten en later uitgehold is. Zo is er een grot ontstaan, waar de Aboriginals al (tien)duizenden jaren komen, en je vindt er aboriginal rotsschilderingen. Ondanks archeologisch onderzoek weet men niet hoe oud ze zijn. Het zijn voornamelijk ‘handprints’, maar er zijn ook een paar tekeningen waarvan de betekenis niet duidelijk is. De naam komt van een mythologisch verhaal uit de Droomtijd. Het gaat over Mulka die, geboren uit een verboden relatie, voor straf scheel en gigantisch groot was. Hij houdt zich niet aan de sociale regels. Om straf te ontlopen verstopt hij zich in deze grot. Dat verklaart waarom sommige handafdrukken zo hoog zitten.
Voor ons gevoel klopte het om een vakantie die begonnen is met Aboriginal Rockart ook (bijna) daarmee te eindigen. En dus reden we voor ons vertrek naar Perth, eerst langs Mulka’s Cave. Leuk, maar niet zo prachtig als Ubirr of Nourlangie.
Daarna konden we de rit naar onze eindbestemming Perth niet langer uitstellen. Opnieuw 300 km door de Wheatbelt, de korenvelden. Onderweg slechts drie dorpjes. In Corrigin was geen bakker, maar kregen we van een mede-pieliefhebber de tip om 93 km verderop in Brookton bij de BP benzinepomp een pie te scoren. Die man had er verstand van, want het was de lekkerste van de vakantie. Daar dachten niet alleen wij zo over. In de korte tijd dat we er zaten stopten er talloze mensen, die allemaal niet kwamen tanken maar wel wat lekkers kochten.
Onderweg daalde de temperatuur flink, en werd het steeds bewolkter. Net voor Perth begon het hard te regenen. En dus zitten wij nu op onze nieuwe camping binnen, in de camper. Ik had best wat later willen wennen aan Nederlands weer....