Tower Hill Parc en de Grampians
Door: Madelon
Blijf op de hoogte en volg Madelon
02 Februari 2018 | Australië, Halls Gap
Woensdag 31 januari
Na het laatste deel van de GOR -met vele stops, naast de bekende o.a. de razorblade en de Bay of Martyrs- van de GOR hebben we boodschappen gedaan in Warrnambool (ik geniet ontzettend van de oorspronkelijke plaatsnamen hier, ze zingen! Luister maar: Warragul, Traralgon, Wodonga, Narooma, Wonthaggi etc.). Warrnambool is een middelgrote stad aan de oceaan, met een mooi overdekt en airconditioned winkelcentrum. Als je niet beter weet zou je ook bezig kunnen zijn met shoppen in de VS of in Frankrijk. Na de boodschappen zijn we door gereden naar een èrg eenvoudige camping in Koroid, die volkomen onverdiend met 4 sterren gewaardeerd was op Wikicamps. Gelukkig is onze camper volledig zelfvoorziend. Wel even een wasje gedaan, dat vervolgens in een half uurtje in de volle zon werd droog geföhnd door een stevige wind.
Donderdag 1 februari
De planning was om nog even langs het Tower Hill Parc te rijden. Een voor Australische begrippen heel klein gebied, ongeveer 3 bij 3 kilometer. Het is de krater van een uitgedoofde vulkaan, met daarin ook nog een ringvormig meer. Het gebied werd 6000 jaar geleden al bewoond door Aborigines en is bijzonder vanwege de flora en fauna. Al voor we goed en wel binnen waren zagen we onze eerste emoe lopen (knip, knip). Verderop kwamen we er nog meer tegen, en ook kangoeroes (knip, knip, knip!). Toen we eenmaal aan de wandelingen begonnen was er geen houden meer aan: koala’s, emoes, kanga’s, zwarte zwanen, walibi’s en natuurlijk weer een slang. Een redbelly blacksnake (ZOOM, knip, knip, knip) dit keer. Maar de rangers die er bij stonden wisten te melden dat hij nog niet agressief was, dus rustig voorbij lopen (huh :o). Onze stop duurde veel langer dan gepland, maar we hebben onze oorspronkelijke route toch al losgelaten, dus geen probleem.
Uiteindelijk stapten we weer in de auto om naar de Grampians, een natuurpark bij de westelijke uitlopers van het groot Australisch Scheidingsgebergte (toch nog altijd hoger dan 1000 meter) te rijden. Het landschap daar naartoe is vanaf de kust een heel klein beetje heuvelachtig. Grote stukken erg droog grasland, zeg maar gerust stro, met daarop schapen en veel pikzwarte koeien. Weinig dorpen/steden en nadat we het park binnenreden richting de bergen, hebben we gedurende 72 km zelfs helemaal geen plaatsen meer gezien. Onderweg zijn we 1 bus, 4 andere auto’s, 1 motor en 1 fietser (!) tegengekomen. Alvast een kleine oefening voor onze reis door de outback?
Het landschap werd wel meteen heel anders: bebost met duidelijke sporen van een enorme bosbrand die hier in 2014 heeft plaatsgevonden. Het is ongelooflijk hoe de vegetatie zich daarna weer herstelt, maar aan de geblakerde boomstammen blijf je zien dat het een hevige brand was. En een onbewoond landschap dus, steeds bergachtiger en oh zo mooi!
Via Wikicamps hadden we een camping uitgezochtHalls Gap Lakeside Tourist Park. Dit keer bleek het een echte topper te zijn. Aan een stuwmeer, onder de bomen en van de Nederlandse eigenaresse kregen we een VIP-plaats met vrij uitzicht aan een groot veld, omringd door bergen en bos. En wat zagen we daar? Alle dieren die we ‘s morgens in Tower Hill zo veelvuldig hadden geknipt, behalve de slang. De emoe’s en kanga’s grazen hier voor onze camper. De papegaaien zijn tam. We wilden niet meer weg!
Het was te vroeg om niets meer te doen, dus toch ook nog maar ‘even’ naar de Mackenzie watervallen gereden. Op de terugweg nog langs de Reed Lookout, vanwaar je een spectaculair 360 graden uitzicht hebt over de omliggende bergen, inclusief azuurblauw bergmeer. En daarna gauw weer naar de camping om daar te genieten. Het is hier zonnig, maar niet bloedheet. De nachten zijn koel, dus slapen we als een blok zonder airco. En dat is fijn, want de airco klinkt alsof er een vliegtuig naast je staat te taxi-en. Dat bewaren we maar voor de outback!
Vrijdag 2 februari
Heerlijk uitgeslapen en daarna meteen naar de receptie om nog een nachtje bij te boeken. Kan niet op dezelfde plek, maar wel op een andere hele mooie. Who cares.
Bij Arthur ontstond wel even blinde paniek, want het internet werkt vandaag niet of nauwelijks. Dat doet het op deze camping überhaupt maar op 1 lokatie (wat ik persoonlijk een groot voordeel vind!), maar vandaag dus zelfs daar slecht of niet. De acceptatie daarvan kostte veel tijd, onbehoorlijke taal en frustratie. Uiteindelijk zijn we in de loop van de vroege middag naar Bunjil Shelter gereden. Mijn eerste bezoek aan een aboriginal rotstekening (omdat de red hands cave niet lukte) 40 km van onze camping. Bunjil was een van de scheppende goden in de Droomtijd die alles in deze omgeving hier gecreëerd heeft. Daarna is hij hier gebleven om erover te waken. Het is de enige afbeelding van deze god/geest in heel zuid Australië.
Dat de geschiedenis van de oorspronkelijke bevolking iedereen hier na aan het hart ligt werd meteen duidelijk. De plattegrond die we meekregen klopte niet, de afslagen stonden slecht of niet aangegeven en de parkeerplaats was volkomen leeg. We waren de enigen, en hebben verder niemand gezien! Dus rustig de tijd genomen om de tekening -in de buitenlucht en onflatteus tegen vandalen beschermd met een soort kooi- en de omgeving te bekijken. Onderweg nog een hert en een grote hagedis gezien (vink + vink, en die stonden niet eens op m’n goede lijstje).
Op de terugreis zijn we onderweg gestopt in Halls Gap voor een ijsje van Hongaarse kwaliteit, jammie. En nu zitten we dus weer te genieten op onze camping. Want morgen moeten we echt verder.......
Na het laatste deel van de GOR -met vele stops, naast de bekende o.a. de razorblade en de Bay of Martyrs- van de GOR hebben we boodschappen gedaan in Warrnambool (ik geniet ontzettend van de oorspronkelijke plaatsnamen hier, ze zingen! Luister maar: Warragul, Traralgon, Wodonga, Narooma, Wonthaggi etc.). Warrnambool is een middelgrote stad aan de oceaan, met een mooi overdekt en airconditioned winkelcentrum. Als je niet beter weet zou je ook bezig kunnen zijn met shoppen in de VS of in Frankrijk. Na de boodschappen zijn we door gereden naar een èrg eenvoudige camping in Koroid, die volkomen onverdiend met 4 sterren gewaardeerd was op Wikicamps. Gelukkig is onze camper volledig zelfvoorziend. Wel even een wasje gedaan, dat vervolgens in een half uurtje in de volle zon werd droog geföhnd door een stevige wind.
Donderdag 1 februari
De planning was om nog even langs het Tower Hill Parc te rijden. Een voor Australische begrippen heel klein gebied, ongeveer 3 bij 3 kilometer. Het is de krater van een uitgedoofde vulkaan, met daarin ook nog een ringvormig meer. Het gebied werd 6000 jaar geleden al bewoond door Aborigines en is bijzonder vanwege de flora en fauna. Al voor we goed en wel binnen waren zagen we onze eerste emoe lopen (knip, knip). Verderop kwamen we er nog meer tegen, en ook kangoeroes (knip, knip, knip!). Toen we eenmaal aan de wandelingen begonnen was er geen houden meer aan: koala’s, emoes, kanga’s, zwarte zwanen, walibi’s en natuurlijk weer een slang. Een redbelly blacksnake (ZOOM, knip, knip, knip) dit keer. Maar de rangers die er bij stonden wisten te melden dat hij nog niet agressief was, dus rustig voorbij lopen (huh :o). Onze stop duurde veel langer dan gepland, maar we hebben onze oorspronkelijke route toch al losgelaten, dus geen probleem.
Uiteindelijk stapten we weer in de auto om naar de Grampians, een natuurpark bij de westelijke uitlopers van het groot Australisch Scheidingsgebergte (toch nog altijd hoger dan 1000 meter) te rijden. Het landschap daar naartoe is vanaf de kust een heel klein beetje heuvelachtig. Grote stukken erg droog grasland, zeg maar gerust stro, met daarop schapen en veel pikzwarte koeien. Weinig dorpen/steden en nadat we het park binnenreden richting de bergen, hebben we gedurende 72 km zelfs helemaal geen plaatsen meer gezien. Onderweg zijn we 1 bus, 4 andere auto’s, 1 motor en 1 fietser (!) tegengekomen. Alvast een kleine oefening voor onze reis door de outback?
Het landschap werd wel meteen heel anders: bebost met duidelijke sporen van een enorme bosbrand die hier in 2014 heeft plaatsgevonden. Het is ongelooflijk hoe de vegetatie zich daarna weer herstelt, maar aan de geblakerde boomstammen blijf je zien dat het een hevige brand was. En een onbewoond landschap dus, steeds bergachtiger en oh zo mooi!
Via Wikicamps hadden we een camping uitgezochtHalls Gap Lakeside Tourist Park. Dit keer bleek het een echte topper te zijn. Aan een stuwmeer, onder de bomen en van de Nederlandse eigenaresse kregen we een VIP-plaats met vrij uitzicht aan een groot veld, omringd door bergen en bos. En wat zagen we daar? Alle dieren die we ‘s morgens in Tower Hill zo veelvuldig hadden geknipt, behalve de slang. De emoe’s en kanga’s grazen hier voor onze camper. De papegaaien zijn tam. We wilden niet meer weg!
Het was te vroeg om niets meer te doen, dus toch ook nog maar ‘even’ naar de Mackenzie watervallen gereden. Op de terugweg nog langs de Reed Lookout, vanwaar je een spectaculair 360 graden uitzicht hebt over de omliggende bergen, inclusief azuurblauw bergmeer. En daarna gauw weer naar de camping om daar te genieten. Het is hier zonnig, maar niet bloedheet. De nachten zijn koel, dus slapen we als een blok zonder airco. En dat is fijn, want de airco klinkt alsof er een vliegtuig naast je staat te taxi-en. Dat bewaren we maar voor de outback!
Vrijdag 2 februari
Heerlijk uitgeslapen en daarna meteen naar de receptie om nog een nachtje bij te boeken. Kan niet op dezelfde plek, maar wel op een andere hele mooie. Who cares.
Bij Arthur ontstond wel even blinde paniek, want het internet werkt vandaag niet of nauwelijks. Dat doet het op deze camping überhaupt maar op 1 lokatie (wat ik persoonlijk een groot voordeel vind!), maar vandaag dus zelfs daar slecht of niet. De acceptatie daarvan kostte veel tijd, onbehoorlijke taal en frustratie. Uiteindelijk zijn we in de loop van de vroege middag naar Bunjil Shelter gereden. Mijn eerste bezoek aan een aboriginal rotstekening (omdat de red hands cave niet lukte) 40 km van onze camping. Bunjil was een van de scheppende goden in de Droomtijd die alles in deze omgeving hier gecreëerd heeft. Daarna is hij hier gebleven om erover te waken. Het is de enige afbeelding van deze god/geest in heel zuid Australië.
Dat de geschiedenis van de oorspronkelijke bevolking iedereen hier na aan het hart ligt werd meteen duidelijk. De plattegrond die we meekregen klopte niet, de afslagen stonden slecht of niet aangegeven en de parkeerplaats was volkomen leeg. We waren de enigen, en hebben verder niemand gezien! Dus rustig de tijd genomen om de tekening -in de buitenlucht en onflatteus tegen vandalen beschermd met een soort kooi- en de omgeving te bekijken. Onderweg nog een hert en een grote hagedis gezien (vink + vink, en die stonden niet eens op m’n goede lijstje).
Op de terugreis zijn we onderweg gestopt in Halls Gap voor een ijsje van Hongaarse kwaliteit, jammie. En nu zitten we dus weer te genieten op onze camping. Want morgen moeten we echt verder.......
-
02 Februari 2018 - 12:24
Ruud Lia:
Hoi Madelon en Arthur.
Wat een geweldige reis. Leuk om te lezen wat jullie allemaal meemaken, zijn erg benieuwd naaar de foto s, misschien leuk om een middag of avond te organiseren zodat we een heel klein beetje kunnen meegenieten -
02 Februari 2018 - 12:47
Mama/schoonvader:
Wat een beestenboel!! En er maar van genieten . Jullie raggen wat af in down under. Nou hoop ik maar dat ik lang genoeg mag leven om alle foto's te bekijken.
Laatste nieuwtje van hier: 15 juni trouwen Robin Franken en Sylvia Tromp. En nog wat dichter bij huis: de tweeling verjaart deze week en voor één keer lijken ze nu 'ns echt op elkaar ze zijn buitengewoon bezorgd voor mij en laten geen gelegenheid voorbij gaan om me te verwennen.
Groeten aan Arthur en veel keifs voor Moepje,
Pa(pa) -
02 Februari 2018 - 12:51
Papa:
Keifs bestaat niet. Ik bedoelde natuurlijk Liefs. Ouwe dag? Emotie? Kies zelf maar!!
Liefs,
Papa -
04 Februari 2018 - 12:39
Hanneke Verhoeven:
Ik geniet van je reisverhalen en verheug me weer op het volgende reisverslag.
Wat leuk om jullie op deze manier te kunnen volgen!!! Wat een prachtige reis!
-
04 Februari 2018 - 22:20
Lieke :
Ha Madelon en Arthur!
Wat ontzettend leuk om jullie te volgen. Ik heb nog niet alle verslagen verkiezen, maar dat ga ik nog mooi doen. Heel veel plezier en avontuur gewenst! Wat een jaloersmakende reis, leuk leuk!
Geniet er nog van.
X Lieke -
05 Februari 2018 - 12:28
Mayke Rood:
Hoi zus en zwager,
Wat een mooi reisverslag weer en wat een avonturen maken jullie allemaal mee. Blijf lekker genieten (behalve van de slangen dan!) en ik ben benieuwd wat jullie in the outback nog allemaal mee gaan maken!
Dikke kus!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
