Tot het gaatje: Cairns en Sydney

Maandag 26 februari
We werden vanaf de ‘duikboot’ om half acht in de ochtend door het taxibusje afgezet bij autoverhuurbedrijf Thrifty. Het kantoor ging pas om acht uur open, dus hebben we samen met een andere klant lekker in het zonnetje zitten wachten, tot de bevallige medewerkster rond kwart voor acht het parkeerterrein op en het kantoor binnenstormde. De deur ging onmiddelijk weer achter haar op slot. Om klokslag acht uur ging de deur van de knip. Het was de andere mevrouw al opgevallen dat deze medewerkster niet echt in een goed humeur was. Die mevrouw werd echter netjes geholpen. Onze beurt..... We stonden in de computer (hadden gereserveerd), maar voor negen uur. Er waren geen andere klanten, de auto stond voor de deur klaar, maar alleen tegen betaling van een fors extra bedrag mochten we hem nu al meenemen. Dan moet je Arthur hebben.......
Ik heb hem er met moeite van kunnen weerhouden om ‘verbaal zeer direct’ te worden. We hebben van 8.10 tot exact 9.00 uur voor haar neus in het kantoor zitten wachten. Tussendoor heeft ze twee andere klanten geholpen. Uiteindelijk heeft Arthur om stipt 9 uur de auto geregeld, waarbij een groot aantal onderdelen van de normale procedure overgeslagen werd, zoals het controleren van de auto op schade. Ze is niet eens mee naar buiten geweest.
Jullie kennen Arthur (en anders vanaf nu zeker). Hij is er ‘s avonds eens goed voor gaan zitten om onmiddellijk een mail aan het hoofdkantoor van Thrifty te sturen over de gang van zaken, inclusief de naam van mevrouw. Die had hij gedurende de ruim drie kwartier wachttijd goed in zijn hoofd geprent!
Maar goed, de auto was prima en dus vertrokken we meteen naar Rainforestation Nature Park. Natuurlijk viel het niet mee om cold turkey af te kicken van onze luxe, en vooral voedzame, cruise. Dus zijn we langs de Captain Cook Highway ( ja, hier ligt de Princes Highway eindelijk niet meer!) op een parkeerplaats gestopt om bij Bushman’s Pies - een klein truckje- ons tweede, warme ontbijt te nuttigen.
En daarna snel verder naar het Rainforestation. Dat bestaat uit drie delen, waarvan we alleen het Aboriginal deel wilden bezoeken. Het is namelijk ongelooflijk hoe weinig mensen van de oorspronkelijke bevolking wij hier zien. Het lijken twee volledig gescheiden werelden. Zelfs de galerieën met Aboriginal kunst en winkels met hun artikelen worden geëxploiteerd door blanke Australiërs. Daar zou nu eindelijk verandering in komen. Niet dus..... Het bleek een soort Volendam, waarbij een paar Aboriginal mannen op didgeridoomuziek (hoera, eindelijk!) een paar fragmenten van dansen uitvoerden. Wij betwijfelden de authenticiteit daarvan. Daarna mochten we onder hun leiding boomerang gooien en kijken naar speerwerpen. Met een lichte kater vertrokken we weer.
Omdat we pas om twee uur in ons hotel terecht konden zijn we op ons gemak bij de Botanische Tuin in Cairns gaan lunchen. Daarna hadden we zelfs nog tijd voor een wandeling door ‘regenwoud’. Dat hield hier in dat er een vlonder gelegd was door een stuk land dat nog niet gecultiveerd is.
Nadat we ons weer geïnstalleerd hadden in het Palm Reef Hotel zijn we rond de schemering naar het centrum van Cairns gegaan. Zelfs daar is de zonsondergang prachtig en de Lagoon Pool blijkt ook ‘s avonds druk bezocht. Geen wonder: het water is heerlijk en het uitzicht over de oceaan nog steeds geweldig!

Dinsdag 27 maart
Nog een keer naar Daintree Rainforest, gewoon omdat het daar zo mooi is. Het weer zat mee: het was strakblauw en zo’n 38 graden. Het was rustig op de weg, het regenwoud was weer even uitbundig, gevarieerd en frisgroen als de vorige keer. Alsof je door het paradijs rijdt! Het is heel jammer dat ik de geluiden niet kan beschrijven. Want dat woud zit natuurlijk ook bomvol met vogels en andere dieren, die hun aanwezigheid luidruchtig kenbaar maken. Soms is dat een lawaaierig spektakel, maar soms is het ook (bijna) doodstil.
We konden zo de pont oprijden bij de rivier de Daintree. Alle tijd dus om weer even te stoppen en te lunchen bij het restaurantje (CJ’s Bar & Café bij Northon Beach) waar we de vorige keer zulke heerlijke vleespasteitjes hadden gegeten. We zaten de hele weg al te watertanden bij het idee! We bleken niet de enigen te zijn die die taartjes kunnen waarderen. Ze waren allemaal gereserveerd door een gezelschap dat ‘s morgens al had gebeld. Dat schijnt daar de gewoonte te zijn. Z’n warme sandwiches bleken ook erg lekker, dus daar hebben we met uitzicht over de oceaan van genoten.
Na de lunch zijn we het strand op gewandeld ( er was ‘s morgens nog een krokodil van ruim 3 meter gesignaleerd). Het was eb en het hele strand was bezaaid met minuscule zandbolletjes en gaatjes: krabjes van ongeveer 1 cm graven zichzelf in, en maken perfecte balletjes van het uitgegraven zand. De krok hebben we niet gezien gelukkig.
Vervolgens zijn we doorgereden naar Cape Tribulation, het eindpunt van de verharde weg. Daar hebben we ook nog twee wandelingen gemaakt. Die hadden we de vorige keer gemist, toen we 200 meter te vroeg omgedraaid waren, omdat we dachten dat er niks meer was. Wel dus: o.a. een prachtig hoog uitkijkpunt over de baai. Op weg daar naartoe kwamen we nog twee giftige spinnen tegen. We zouden ze niet eens gezien hebben, als een andere toerist niet zo’n moeite had gedaan om ze op de foto te krijgen. Ze zaten rustig op een boom en in een web, dus vormden geen bedreiging. Maar wel weer een vinkje op m’n ‘foute’ lijstje (liever twee spinnen dan één krokodil).
Omdat het zo mooi was hebben we op de terugweg nog een wandeling door een mangrovebos gemaakt. Beeldschoon alweer, maar die ***muggen zijn dol op stilstaand water en ook op ons. En hier kun je via muggen Dengue (knokkelkoorts) oplopen. Gelukkig gaan wij nooit op pad zonder zonnebrand en Deet-muggenmelk, en die laatste hielp. Terwijl we op de parkeerplaats weer in de auto stapten kwam er net een groep jongeren een bus uit. Een van de meisjes was slechts gekleed in een ieniemienie-bikini, die had letterlijk en figuurlijk niets om het lijf. Die zou ik graag gevolgd zijn, dat muggenparadijs in....
Op weg terug begon de lucht snel te betrekken en werd het steeds donkerder. Toen we van de pont afreden begon het te regenen, alhoewel niet zo heel erg hard. En gelukkig ook niet lang, maar het bleef zwaarbewolkt. Aangezien het hier regenseizoen is waren we op het ergste voorbereid. We hadden geluk. Er brak een gigantische regenbui los....... boven de oceaan. Het was zo’n mooi gezicht dat we diverse keren zijn gestopt om foto’s van te maken. En we waren niet de enigen.
Het is ons nu wel heel duidelijk hoe dat regenwoud zo mooi frisgroen en vruchtbaar blijft.

Woensdag 28 februari
Helaas, het eind van de vakantie komt in zicht. Vandaag vliegen we naar Sydney terug. In het vliegtuig zitten we weer aan het raam en het is een mooie zonnige dag, dus we kunnen prachtige foto’s maken van zowel Cairns bij het opstijgen als van Sydney bij het landen.
Ons nieuwe hotel staat vlak bij het centraal station, dus aan de rand van het centrum. Omdat het komend weekend Mardi Gras gevierd wordt in Sydney, en er een Gay Parade is leek het ons een goed idee om, na een snelle douche, nog even naar het Opera House te lopen. Dat wordt ‘s avonds prachtig verlicht bij speciale gelegenheden, dus wie weet...
Eerst nog even een pizzaatje weggewerkt bij de plaatselijke Vapiano. Daar hebben ze een muur vol met planten, zodat we nog even zwijmelend kunnen afkicken van Cairns. Ze zijn hier alleen wel van plastic en stof.
Helaas, wellicht zijn we te vroeg, of is dit niet speciaal genoeg: het was een fletse boel bij het Opera House. Dus maar weer terug gewandeld naar het hotel. Nou is Sydney enigszins heuvelachtig, en de terugweg liep omhoog. Dat viel niet mee.

Donderdag 1 maart
We waren er aan het begin van de vakantie niet meer aan toegekomen, dus stond voor vandaag de wandeling van Coogee Beach naar Bondi Beach op het programma. Een kleine 7 kilometer langs de kust via diverse strandjes, met mooie rotspartijen en uitzichten en langs een bijzonder gelegen kerkhof. De route had een kleine omleiding ter hoogte van dat kerkhof, vanwege een grote storm in 2016. Daarbij was het pad, dat langs de rand van de rotsen liep, ontzet en er waren wat rotsen instabiel geworden. Om te voorkomen dat de wandelaars permanent op dat kerkhof terecht zouden komen was er een kilometertje extra ingelast.
Er waren nogal wat wandelaars, maar de meeste liepen in omgekeerde richting, dus wij hadden het best rustig. Toen we bij Bondi aankwamen zijn we eerst heerlijk op het strand gaan zitten genieten. Er waren een paar surfers en ook wat zwemmers, maar het water is koud en de branding was nogal woest, dus het jeepje van de beroemde strandwacht reed af en aan. Volgens mij vond-ie het water niet aantrekkelijk, want hij gebruikte de megafoon om iedereen eruit te jagen. En zo gauw z’n karretje verdween rende iedereen het water weer in. Heel anders dan op tv!
Om het einde van onze vakantie te ‘vieren’ zijn we daarna met een lekkere emmer passionfruit mojito op een strandterras gaan zitten. We hoefden tenslotte niet meer te rijden, want daarna gingen we met de bus naar het hotel.
Nog even wat eten en dan de koffer inpakken. Op weg naar de Mc Donalds -want daar eten wij traditiegetrouw elke vakantie uit- zagen we de City Market. Gauw nog even kijken. Hé, die ligt midden in Chinatown. Oh, dat moeten we dan ook nog even zien! En daar staat een bordje ‘Darling Harbour’ , dat kunnen we toch ook niet laten zitten. Nu we er toch zijn.....
Gegeten hebben we, maar we kwamen pas tegen tienen bekaf weer terug in het hotel.
De koffers kunnen natuurlijk wachten.

Vrijdag 2 maart
En nu zitten we dus op het vliegveld. Onze bagage is ingecheckt, we zijn door de paspoortcontrole (we mochten door). De vakantie is echt voorbij, SNIK.
Voor we vliegen zet ik dit laatste verslag nog op waarbenjij.nu , als het lukt.
Ik hoop dat iedereen die onze vakantie heeft gevolgd ervan heeft genoten.
Wij gaan ons nu mentaal voorbereiden op een temperatuurdaling van zo’n 35 graden. Ik wil niet, maar Arthur sleurt me het vliegtuig wel in.......