We zijn in Victoria

Goed: de derde poging. De eerste twee keer viel het gratis internet van de camping uit, waarna ik mijn hele tekst kwijt was. Tussentijds opslaan heb ik nog niet gevonden bij ‘waarbenjij’. Aan het toevoegen van foto’s wordt gewerkt. Zolang dat nog niet lukt kun je Instagram proberen. Daar zet ik elke dag foto’s op.
Onze eerste week hier zit erop. En als een goed begin het halve werk is, wordt dit een droomvakantie!
Afgelopen maandag zijn we naar de Taronga Zoo in Sydney geweest. Lekker lui met de trein naar Circular Quai en van daaruit met de boot naar de overkant van het water. De dierentuin ligt tegen een (niet al te steile) heuvel en is flink begroeid. Ondanks de warme dag lekker in de schaduw dus. Er lopen ontzettend vrijwilligers rond, en wij raakten aan de praat met een leuke bejaarde dame. Die vond dat ik Arthur maar ‘weg moest doen’ en dan twee honden nemen. Maar snel verder gelopen, dus. We hebben ons prima vermaakt en veel dieren gezien. Helaas niet het vogelbekdier, dat lekker in z’n nest bleef liggen. Letterlijk, en dat nest was helaas uit zicht van de bezoekers. Oké, dan naar een spectaculaire vogelshow. De tweede vogel (een uil) moest met veel moeite weggehouden worden bij een paar langs vliegende kookaburra’s. “We want you to see the birds as they live in the wild, but this might be too realistic!”
De condor die daarna zou vliegen bleef halstarrig in haar hoge kooi zitten en weigerde op het aangeboden lekkers af te komen. Daarna werd de vogelshow afgebroken. Toen ik bij de uitgang op Arthur zat te wachten, hoorde ik: “ Oh good, you lost him. Now you can get TWO dogs!”. Ik had de mevrouw niet eens herkend.....
Dinsdag hebben we onze campervan opgehaald. Allereerst moesten we natuurlijk boodschappen doen, want de komende tijd moeten we zelf voor eten en drinken zorgen. Helaas is het best lastig dat ons nieuwe huis groter is dan een normale parkeerplaats, en hoger dan etage in een parkeergarage. We moesten dus op flinke afstand parkeren, en illegaal langs de weg inladen. Maar daar draai je als Nederlander je hand niet voor om, toch? Behalve dat zo’n gevaarte groter is dan we gewend zijn, moet je hier ook nog LINKS rijden. We hebben de afstand van ruim 80km naar de Blue Mountains met zweet in onze handen, maar zonder ongelukken, afgelegd. Tegen de tijd dat we op onze camping aankwamen was het regenen opgehouden. Dus meteen nadat de camper geparkeerd was zijn we nog een trail gaan lopen. Prachtig, geweldig, er zijn geen woorden voor. Onze wandeling eindigde bij de Three Sisters. De zon ging schijnen, en ze stonden daar mooi te wezen: dik genieten!
Woensdag wilden we de Red Hands Cave Trail lopen (langs een grot met prehistorische Aboriginal rotstekeningen). Helaas was dat gebied afgesloten wegens bosbranden. Ook de belangrijkste snelweg ten zuiden van Sydney was volledig dicht wegens (aangestoken) bosbranden. Gelukkig liep onze route via een andere weg. Wij reden naar het zuiden via de Princes Highway (kom ik later op terug) en via de Sea Cliff Bridge. Een prachtige brug van 600 meter, die boven de oceaan hangt. Ondanks de bewolking een mooi gezicht! Rond 3 uur kwamen we op onze camping bij Jervis Bay aan: niet gereserveerd en geen vacancies...... Gelukkig blijkt netjes vragen en lief kijken te helpen, we kregen een plekje. Met elektriciteit zelfs. Prachtige omgeving, met hagelwitte stranden rondom een baai . Er was ook een prachtige wandeling uitgezet door een mangrovebos. Dus een heerlijke wandeling gemaakt.
Donderdag wilden we naar een gebied waar de Tasmaanse zee diep het land inkomt: Mallacoota Inlet. Meer precies naar Gypsi Point, een rustige oase met pelikanen en kangoeroes op het strand. Helaas bleek dat punt alleen bereikbaar via een zandweg die volledig ongeschikt was voor alle niet fourwheeldrive voertuigen. Dus bestemming gewijzigd. Verder via de Princes Highway. Dat klinkt als een snelweg (en volgens de Aussies is het dat ook), maar in werkelijkheid lopen er mensen overheen en kom je regelmatig fietsers tegen. Ook loopt hij DOOR elk dorp en stadje heen, met stoplichten, voorrangskruisingen etc. Het schiet dus niet echt op..... Uiteindelijk hebben we over 380 km ongeveer 9 uur gereden. Gelukkig was de omgeving beeldschoon. Dus meteen een flinke wandeling gemaakt rondom het water, ook al hing er regen en onweer in de lucht. Er zaten pelikanen aan het water, wat zijn die beesten groot. Er zouden ook kangoeroes moeten zijn, maar die hebben we helaas gemist.
Vanmorgen (het is nu vrijdag 26 januari) was het weer warm en strakblauw. Dus voor vertrek nog even een rondje rond het water gereden, nog mooier dan gisteren. En verder via de Prince Highway (hoe lang is dat kreng eigenlijk?) naar Lakes Entrance. Dat bleek een soort Zandvoort te zijn, met veel morsige, armetierige campings en ofwel aan de Highway, die hier ook gewoon door elk gat heen loopt, ofwel in de volle zon en zonder schaduw: voor ons niet acceptabel dus. Dus gewoon verder gereden, en nu staan we op een soort van bejaardenvakantiepark. Heel rustig, maar met prachtig uitzicht over een rivier. En daar zit ik nu dus in het zonnetje, met een glaasje wijn te typen. Naast ons zitten een paar jonge Aussies (arme zielen, wat zoeken die hier?) met labradors. Dus je snapt: I’m in heaven!