Rottnest Island, Margaret River en Hamilton Bay

Woensdag 16 oktober
‘s Morgens vroeg met de bus en de boot naar Rottnest Island gereisd. Dat ligt zo’n twintig kilometer uit de kust voor Perth in de oceaan. Daar waren we rond half elf. Het eiland dankt zijn naam aan de Nederlandse kapitein Willem de Vlamingh, die het eiland in 1696 ontdekte en dacht dat het bewoond werd door enorme ratten (de quokka’s). Hij noemde het rattennest, wat later verbasterd werd tot Rottnest.
We hadden fietsen gehuurd, omdat je op die manier het hele eiland kunt bekijken, dat 11 km lang en 4,5 km breed is. Auto’s zijn er niet, alleen een bus die ongeveer elk uur rond rijdt. Dus je fietst heerlijk ongestoord over die ene geasfalteerde weg die er ligt. Al meteen aan het begin van de route, bij Thomson Bay, zagen we de eerste quokka’s. Dat is een klein buideldier (ter grootte van een poes) dat een gezichtsuitdrukking heeft alsof hij lacht. Ze zijn helemaal niet schuw, ook de quokka's die we later in het wild tegenkwamen lieten zich rustig bekijken en fotograferen. En dat waren er heel wat! Onderweg kwamen we trouwens ook nog een slang (dugite) tegen die heerlijk lag te zonnen op het warme asfalt. Gelukkig maakte die zich snel uit de voeten toen we hem passeerden.
Ook het eiland zelf was erg mooi, met veel schilderachtige strandjes, zelfs een paar scheepswrakken die goed zichtbaar waren vanaf het strand, gevarieerde en groene natuur en een beetje heuvelachtig. Dat was wel vermoeiend fietsen. Nog wat extra, omdat we een stevige wind tegen hadden. Die wind is daar standaard, zoals we zagen aan de bomen. Er waren heel veel zogenaamde ‘horizontal trees’. Dat zijn bomen die door de wind letterlijk platgeblazen zijn en nu horizontaal over de grond doorgroeien.
Uiteindelijk hebben we het uiterste puntje van Rottnest Island bereikt: Cape Vlamingh. Langs de andere kant van het eiland zijn we weer naar de haven gefietst, waar we een enorme bak ijs hebben weggesnoept. Arthur niet helemaal, want zijn complete bakje met inhoud werd door een grote kraai meegenomen, terwijl hij een quokka stond te fotograferen. Arthur lachte een stuk minder hard dan de quokka!

Donderdag 17 oktober
De stad Perth zelf bewaren we tot de laatste dag van onze vakantie, vandaag rijden we door naar Margaret River.
Onderweg hebben we een tussenstop gemaakt bij Busselton, een klein stadje met een hele lange pier. Die loopt 1.871 meter de oceaan in. Aan het eind zit een onderwaterobservatorium, waar je tot 8 meter onderwater kunt kijken naar koraal en vissen. Ik vond het prachtig, Arthur vond het een slap aftreksel van wat hij, al snorkelend, onderwater al gezien had. Voor kinderen en krakkemikkige ouderen liep er een soort Eftelingtreintje over de pier, compleet met tralala-tuut-tuut muziekje. Dat moeten ze zo snel mogelijk lozen!
Margaret River is het lekkerbekkencentrum van West Australië. Er zijn veel wijngaarden, waar uitstekende wijnen vandaan komen. Verder is er een zuivelindustrie, die smakelijke kazen produceert en er wordt heerlijk fruit geteeld. Kortom: onze smaakpapillen waren in feeststemming.
De plaats Margaret River, heel origineel vernoemd naar de Margaret rivier die er doorheen loopt, zou een charmant en schilderachtig stadje moeten zijn. Dat viel tegen. Hier zijn duidelijk al teveel toeristen langs geweest, en de plaatselijke middenstand heeft zich daar naadloos aan aangepast, zodat van charme geen sprake meer is. Dus zijn we doorgereden en hebben een prachtige boerderijcamping (schapenfarm) gevonden. De Big Valley Campsite ligt slechts 10 minuten rijden van het centrum van Margaret River midden in de bossen. Heel centraal, zodat we morgen toch makkelijk kunnen onderzoeken wat hier allemaal voor lekkers gemaakt wordt. En voor de kinderen en bejaarden zijn er veel dieren, die je ook nog eens mag voeren. En dus stonden we 's avonds met onze handen keurig in een kommetje, vol voer, gulzige schapen en geiten blij te maken. En dat was nog leuk ook!


Vrijdag 18 oktober
We beginnen met een bezoekje aan de buren van onze schapenfarm: de Berry Farm. Hier wordt wijn, jam, likeur, vruchtenbelletjes en heerlijk gebak gemaakt. Op een terras dat doet denken aan een Engelse theetuin genieten we eerst van koffie met een heerlijk gebakje. Er vliegen hier nogal wat zeldzame vogeltjes rond, die ook duidelijk zoetekauwen zijn. De Blue wren (een blauw winterkoninkje) komt aan tafel, en probeert evenals wat collega-vogels lekker mee te eten. I.p.v. schapen lopen hier alpaca’s rond. Een moet hoognodig naar een orthodontist.
Na de koffie lopen we nog even binnen in de winkel. Daar mogen we allerlei wijnen proeven. We kunnen het niet laten om een droplikeur en een passievruchten-bubbelwijn mee te nemen.
Vervolgens naar een kleine ambachtelijke wijnboer van het wijnhuis Brown Hill. Alles gebeurt hier met de hand: plukken, persen, bottelen. De eigenaar houdt zichtbaar zelf ook van zijn eigen product. Hij is absoluut niet nuchter meer, om elf uur ‘s morgens. Maar hij neemt alle tijd om ons te laten proeven en van tips te voorzien (o.a. waar we grote kolonies kangaroes kunnen vinden). Hier hebben we een heelijk flesje witte wijn gescoord.
Door naar de dairyfarm: lekkere kazen en chutneys geproefd. Cheddar met peper en met port meegenomen, evenals uienjam: om je vingers bij af te likken! Daarna zijn we nog even het binnenland ingereden, want daar zouden massaal kangoeroes te zien zijn. Als de bewoners van het buitengebied de hekken van hun goedverzorgde tuinen vergeten dicht te doen, komen de kangoeroes alles kaalvreten. Jammer voor de bewoners, maar wij genoten van de hordes kangoeroes die in alle stilte hele gazons stonden te verorberen.
En passant kwamen we ook nog langs een plekje waar de Margaret Rivier via een paar prachtige watervalletjes naar lager gelegen gebied stroomde. Niemand te zien, helemaal voor ons alleen.
‘s Avonds gedineerd op de camping met al het lekkers dat we vandaag gescoord hebben. Het was zo koud dat we het gezamenlijke kampvuur maar hebben overgeslagen.

Zaterdag 19 oktober ( en zondag 20 oktober)
Het einde van onze vakantie begint in zicht te komen, en we moeten nog een paar punten van ons verlanglijstje afwerken. Dus helaas, we moeten verder. De eigenaresse van de camping geeft ons als afscheidscadeau 2 kakelverse eitjes mee. We rijden nog even langs de wekelijkse Boerenmarkt in Margaret River, en rijden dan snel verder naar Cape Leeuwin. Dat is de uiterste zuidwestelijke punt van Australië, waar de Indische Oceaan en de Antarctische Oceaan bij elkaar komen. Die laatste is het zuidelijk deel van de voormalige Indische Oceaan (Het deel dat ten zuiden van Australië ligt) die door Australië is omgedoopt in een zelfstandige Oceaan. Geografen zijn het hier niet over eens, maar het levert natuurlijk wel een nieuwe toeristische trekpleister op....
Omdat er verschillende stromingen zijn, ontstaat er door een botsing daarvan soms een vreemd soort golven. Indrukwekkend om te zien!
Ons einddoel vandaag is Hamelin Bay. Daar zwemmen de pijlstaartroggen in ondiep water voor het strand, zodat je ze goed kunt zien. De camping die we uitgekozen hebben ligt aan de oceaan, maar in het Leeuwin Naturaliste National Park. Er is geen internet en geen drinkwater, maar je staat in een prachtige bosachtige omgeving met veel dieren. Prachtige parkieten, papegaaien, zwart-witte Australian magpies die prachtig zingen, meeuwen en nog veel meer. Dat loopt en vliegt allemaal rond je camper. Dat gold helaas ook voor een tigersnake. Er wordt wel voortdurend gewaarschuwd voor slangen, maar het was toch even slikken toen er eentje langs de camper gleed.
Er was een zonnig weekend met temperaturen rond de twintig graden voorspeld. We hebben dus heerlijk aan het strand gezeten en talloze stingrays begroet, die vrolijk en elegant rond onze voeten zwommen. Er was bijna niemand op de camping, dus we hadden het strand bijna voor onszelf.