Kakadu Yellow Waters en Katherine Gorge

Donderdag 26 september: Yellow Water en Edith Falls
Om 5.50 ging de wekker, want we hadden de eerste boot geboekt om ook van de zonsopgang boven het Yellow Watersgebied te kunnen genieten. We werden door een busje bij de receptie van de camping opgehaald, en een kleine kilometer verderop afgezet bij de opstapplaats. Yellow Water is een (moeras)gebied in Kakadu NP, dat elk jaar een aantal maanden onder water staat als de South Alligatorrivier in de regentijd buiten zijn oevers treedt.
Onze gids/kapitein was Rueben, spraakwaterval en zoon van een Engelse moeder en een Aboriginal vader. Hij vertelde dat 'zijn familie' (de Aborigines) al zo’n 50.000 jaar voor het gebied zorgde. Hijzelf was al 24 jaar gids, en wist dus -met veel gevoel voor humor- alles te vertellen over de dieren, planten en het landschap. We kregen ook veel informatie over de aboriginal geschiedenis en cultuur, en hoe ‘ Ruebens familie’ gebruik maakt van de omgeving en die beschermt. Het land in en rond Kakadu (verbastering van de Aboriginal naam Gagudju) is inmiddels officieel teruggegeven aan de Aborigines, maar wordt door de Australische regering voor 99 jaar van hen terug-geleast, zodat ze de omgeving kunnen exploiteren voor het toerisme. Deze constructie wordt bij de meeste nationale parken gebruikt.
Toen we net voor zonsopgang aankwamen lag er een prachtige nevel over het land langs de rivier. Die loste heel snel op nadat de zon opkwam en het meteen behoorlijk warm werd. We zagen veel en mooie vogels, buffels, prachtige bomen en bloemen, maar het indrukwekkendst waren natuurlijk de krokodillen. Ze lagen langs de kant ontspannen naar ons te kijken, of zwommen relaxt langs de boot. Desondanks werd ons ten strengste verboden handen of hoofden buiten de boot te houden, want die krengen zijn heel snel en kunnen hoog uit het water opspringen. Niet voor niets hebben ze als een van de weinige diersoorten de oertijd overleefd!
Na de tour wilden we nog een kleine wandeling in de buurt van onze camping maken, maar het wandelpad was afgesloten wegens aanwezigheid van .....krokodillen!
Daarom zijn we op ons dooie gemak doorgereden naar Katherine Gorge, 285 km verderop. Onderweg zijn we een paar keer gestopt, waaronder bij de Leliyn/Edith Falls. (De Engelsman die dit gebied in kaart heeft gebracht had twee dochters, de watervallen en de kloof zijn naar hen vernoemd. Inmiddels gebruikt men hier ook weer de oorspronkelijke aboriginal namen).
Verstandige mensen zouden de rondwandeling bij de watervallen op een vroeg tijdstip gepland hebben, maar wij kwamen daar pas om twee uur ‘s middags aan. Gezien de temperatuur (39 graden) zouden die andere mensen er dus maar helemaal van afzien. Maar ja: “We zijn er nu, zonde om over te slaan!” Omdat we allebei bovendien niet goed op het routebord keken vertrokken wij dus op sandalen en slippers voor een rondje van 2,6 km: eitje!
Stom, stom, stom! Het bleek een steile klim over rotsblokken, soms was niet eens duidelijk waar het pad was. En natuurlijk ook een soortgelijke afdaling, die ik gedeeltelijk op mijn billen heb gedaan. De watervallen stonden bijna droog....
Toen we beneden kwamen was ik kapot. Gelukkig konden we even dompelen in een pool, waar volgens een bord ernaast hoogstwaarschijnlijk geen krokodillen aanwezig waren. Ik ben tot het trapje gekomen. Het in- en uitstappen in de camper viel daarna niet mee.

Vrijdag 27 september:
Het plan was om vroeg (6 uur) op te staan om een deel van wandeling boven over de Nitmiluk/Katherine Gorge te lopen. Toen de wekker ging bleek echter de twee meter naar het toilet wegens spierpijn en stijfheid al moeizaam. Oké, plannen zijn er om aan te passen: zullen we dan de cruise doen? Nou graag, die start ook pas om 7 uur, dus lekker nog even dommelen. Om 6.54 uur schoot Arthur weer wakker. Het lukte ons om precies om 7 uur aan de receptie te staan, maar we hadden helaas (net) de boot gemist. Gelukkig ging er om 9 uur weer een, en na een rustig ontbijtje, koffie en een douche stonden we daarvoor ruim op tijd klaar.
Natuurlijk weten we dat het hier het eind van het hoogseizoen is, maar we waren toch verbaasd dat we met 2 Engelsen op een verder lege boot bleken te zitten. Bijna een privé-tour dus. Het regenseizoen begint in oktober en het water in de rivier staat laag. Zo laag dat je tot de eerste bocht (er zitten in totaal 9 bochten in de rivier de Katherine) kunt varen, dan blijft de boot achter en loop je over de rotsen naar de volgende boot. Verder dan de tweede bocht wordt er niet meer gevaren. Het water daarachter is zo ondiep dat je overal kunt staan. De kloof blijft indrukwekkend (want nu dus extra hoog en steil) en heel mooi. Langs de stukken die wij wandelden waren weer Aboriginal rotstekeningen te zien, waar de gids veel bij wist te vertellen. Verder was te zien hoe hoog het water normaal -in de regentijd- staat. Een paar geleden was dat echter zoveel hoger dan normaal, dat de krokodillen rondzwommen in de stad Katherine, zo’n 40 kilometer verderop! Ze hebben er eentje weggehaald uit de plaatselijke slagerij.
Aan het eind van de tocht mochten we nog een uurtje zwemmen in water dat troebel en heel ondiep was. Achteraf wist de gids ons te vertellen dat daarin ook een aantal (kleine zoetwater)krokodillen rondzwommen. Maar die zijn ongevaarlijk, zei hij....

Zaterdag 28 september
Na een aantal korte autoritten van niet meer dan 350 km, beginnen we nu aan het echte kilometervreten. Het Noorden is groot en dunbevolkt, en alles ligt een takkeneind uit elkaar. Vandaag moeten we 750 km rijden naar Ord River. Naar het Bungle Bungle Caravan Park, een camping in the middle of nowhere. Thuis ben ik dagen bezig geweest om een usb-stick vol te zetten met muziek voor de lange stukken, maar deze auto heeft helemaal geen usb-aansluiting voor muziek. En aangezien ik verkouden ben (airco?) en bijna geen stem heb, werd het dus voor Arthur een heerlijk rustige rit.
We reden vooral door een vlak, droog gebied met grote en kleine termietenheuvels. Grote stukken waren geblakerd door branden. In de lucht hingen voortdurend roofvogels (formaat valk), die ongetwijfeld zelden honger hebben vanwege de vele roadkill die we onderweg tegenkwamen. Vooral kangoeroes, maar ook koeien.
Na ongeveer 200 km werd het landschap heuvelachtiger en leek wat minder dor. De eerste baobabbomen verschenen in het landschap. Die komen ook veel in Afrika voor, en het schijnt dat ze door aangespoelde Afrikaanse zaden hier terechtgekomen zijn. Omdat ze een beetje op een frisdrankfles lijken worden ze hier ook wel bottletrees genoemd.

Wat ook opvalt: alle Highways zijn floodways. Bij regen lopen ze onder, meestal zo’n anderhalve meter, maar we hebben ook borden gezien die vier meter aangeven. Als het echt gaat regenen is hele gebied dus ontoegankelijk. Er is hier echter al twee jaar geen regen van betekenis gevallen, maar bij elk dorpje en roadhouse staan ledborden die (nu) ‘Victoria Highway open’ aangeven.
Dorp is vaak een wat overdreven benaming: Timbercreek bijvoorbeeld heeft ca 100 inwoners, die in containers, caravans en oude bussen wonen. Het heeft een benzinepomp, de straten hebben nummers (11), en honderden kilometers ervoor en erna is niets.
We passeerden vandaag ook de grens tussen Northern Territories (ik blijf maar aan Risk en zwarte legertjes denken) en West Australië. We hadden al begrepen dat dit een echte douanecontrole was. Men is vooral bang dat er door meegenomen groente, fruit, noten en honing ziektes verspreid worden waar de landbouw last van krijgt. Wij hadden dus alle groenten en fruit opgemaakt of weggegeven. Maar bij de grens -met echte controle dus!- werd door de douane-dame toch nog een halve avocado ontdekt. Ze gaf ons geen boete gelukkig.
Rond vijf uur reden we volledig gestoofd onze nieuwe outbackcamping in Ord River op. We werden verwelkomd door honderden luidruchtige kaketoes, wat koeien en een schat van een hond. En het personeel was ook hartelijk en gastvrij. Daarover volgende keer mee.

PS waarbenjij.nu geeft aan de lokatie niet te kunnen aangeven (we zitten NIET in Sydney, maar tijdens dit verslag in Yellow Waters Kakadu NP, Nitmiluk NP en Ord River.)